ေနသာ ေလလာတဲ့ေန႔

Russia trains 4,000 Myanmar nuclear officers, academic says

Russia trains 4,000 Myanmar nuclear officers, academic says

Aug 6, 2010, 12:17 GMT

Bangkok - Russia has trained 4,185 Myanmar military officers in nuclear sciences over the past decade but only a 'sprinkling' of scholars has pursued the positive uses of the energy source, a Myanmar academic said Friday. Myanmar's nuclear ambitions have been a subject of concern in recent years after allegations by defectors that the pariah regime is keen to develop nuclear weapons in cooperation with North Korea.

Myanmar's ruling junta, however, claims that its nuclear ambitions are purely medical in nature. Maung Zarni, a research fellow at the London School of Economics and Political Science, pointed out that only a handful of the Myanmar graduates who have studied nuclear-related technologies in Moscow had medical backgrounds, raising questions about the regime's claims of pursuing nuclear energy for medicinal reasons.

'Between 400 to 600 graduates are sent to Russia every year and out of those graduates only sprinklings of officers have medical backgrounds,' he told a seminar at Bangkok's Chulalongkorn University. Zarni estimated that only five to 20 of the military graduates attending nuclear-related courses in Moscow since 2001 had medical backgrounds. He had compiled the list of 4,185 based on interviews with former graduates, he said. 'And if the nuclear programme is for medical purposes why isn't there any involvement by the Ministry of Health,' Zarni noted.

He acknowledged that it was still difficult to prove whether Myanmar's military junta had acquired or developed nuclear weapons, but argued their intent to do so was pretty clear. At this stage the junta might be more interested in using the threat of a potential nuclear arsenal as a 'big stick' in diplomacy, he speculated. The fact that the US and other powers have not done anything substantive to rein in North Korea is because they have the bomb, so that's a role model for a lot of rogue states,' Zarni said.

Myanmar has been under military rule since 1962.


http://www.monstersandcritics.com/news/asiapacific/news/article_1575926.php/Russia-trains-4-000-Myanmar-nuclear-officers-academic-says မွကူးယူေဖာ္ျပသည္။

ျမင္ျမင္သမွ် အထင္ကရ

 ျမင္ျမင္သမွ် အထင္ကရ
ေမရနံ႕ | တနလၤာေန႔၊ ၾသဂုတ္လ ၀၂ ရက္ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ၁၈ နာရီ ၂၃ မိနစ္

(၁) က်မတုိ႔ သမီးခင္ပြန္း ထိုင္းႏိုင္ငံမဲေဆာက္ၿမိဳ႕ကို ၂ဝဝ၈ၾသဂုတ္လ (၄)ရက္ေန႔မွာ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒါ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ေရာက္ဖူးတာဆိုေတာ့ ျမင္ကြင္းအားလံုးက က်မအတြက္ ထူးဆန္းေနတယ္။ လူေနမႈဘဝေတြက က်မတို႔ ျမန္မာျပည္နဲ႔ တျခားစီျဖစ္ေနေတာ့ အရာရာကို ေငးေနခ့ဲမိတာမ်ားပါတယ္။

ထင္ရွားတဲ့ျမင္ကြင္းက လမ္းေဘးမွာ အမိႈက္သိမ္းေနတဲ့ လူငယ္ေတြ၊ ဆန္ဘေလာ့လို႔ေခၚတဲ့ က်မတို႔ ျမန္မာျပည္က ဆိုကၠားမ်ိဳး နင္းၾကသူေတြ၊ အဝတ္အစားစုတ္ႏြမ္းႏြမ္းနဲ႔ စက္႐ုံအလုပ္သမေလးေတြ စတဲ့ ေအာက္ေျခ လူတန္းစားေတြမွာ ဖုန္းေလး တကိုင္ကိုင္နဲ႔ျဖစ္ေနၾကတာပါပဲ။

ျမင္ခါစ (၁)ဦး(၂)ဦးတုန္းကေတာ့ ကေလးကလား ကစားစရာမက္ေနတယ္လို႔ အထင္ေတာင္ ေသးမိလိုက္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း လူတိုင္းလိုလိုမွာ ေတြ႔လာရေတာ့ က်မ နားလည္သြားတယ္။ ဒီႏိုင္ငံမွာ ဒီလို ဆက္သြယ္ေရး ပစၥည္းမ်ိဳးက သူေတာင္းစားကအစ သံုးႏိုင္တယ္ဆိုတာေလ။
က်မတို႔ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး ကိုယ္ထူ ကိုယ္ထစနစ္နဲ႔ စခန္းသြားေနရတာ၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္းက်ေအာင္ လမ္းေပၚထြက္ ဆႏၵ ျပရ၊ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြ ေမတၱာထြက္ပို႔ ရတဲ့အထိ ျဖစ္ခဲ့ၾကဘူးတယ္။ေနာက္ဆံုး ေတာ့ အားလံုးကို အုပ္စိုးသူက လက္နက္နဲ႔ ျဖိဳခြင္း ပစ္လိုက္တာ ေမတၱာပို႔တဲ့ ဘုန္းဘုန္း ေတြ လမ္းမေပၚမွာ ေသကုန္ပါေရာလား။

ရန္ကုန္မွာ လက္ကိုင္ဖုန္းတလံုးကိုင္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ေငြအရင္းအႏွီးက နည္းတာမွမဟုတ္ပဲ၊ သိန္း၂ဝ ၃ဝဆယ္ ေပးၿပီးမွ ကိုင္ႏိုင္ၾကတာ။ ဒါေၾကာင့္ လက္ကိုင္ဖုန္း သံုးႏိုင္တဲ့လူကို လမ္းသြားရင္း လက္ခ်ိဳးေရရင္ လက္တဖက္ျပည့္ဖို႔ အခ်ိန္ေ တာ္ေတာ္ယူရမယ္လို႔ က်မ ထင္မိခဲ့တယ္။

ျပည္တြင္းမွာေနခဲ့တုန္းက ထိုင္းႏိုင္ငံဆိုတာ ၾကားဖူးခဲ့ေပမယ့္ သူေတာင္းစားကအစ လက္ကိုင္ဖုန္း သံုးႏုိင္ေလာက္တဲ့အထိ ရွိမယ္လို႔ မထင္မိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြကိုသာ လက္ကိုင္ဖုန္း စက္ဘီးေလာက္နဲ႔ ေကာင္းစားလွၿပီထင္ေနတာ။ ထိုင္းႏိုင္ငံသားအမ်ားစုက ကားကိုယ္စီနဲ႔။ လိုင္းကားဆိုတာ အေတာ္ရွားသကိုး။ ရွိတဲ့လိုင္းကားကလည္း ျမန္မာျပည္သားေတြခ်ည္း အစီးမ်ားၾကတာေလ။

တခ်ိဳ႕ ဗမာအလုပ္သမား လိုင္းခန္းေတြဘက္ ေရာက္မၿိပီဆိုရင္ အခန္းတိုင္းလိုလိုမွာ တီဗီ အေပၚစက္ ေအာက္စက္ ရွိတတ္ၾကတာေတြ႔ရတယ္။ မီးကလည္း (၂၄)နာရီအျပည့္ ေစ်းသက္သက္သာသာနဲ႔ရတယ္။ ကိုယ္က စည္းစနစ္တက်နဲ ႔သံုးတတ္စြဲတတ္ရင္ အစိုးရေထာက္ပံ့တဲ့ လစ္မစ္မေက်ာ္တဲ့အတြက္ ေရ၊မီးက အလကား သံုးရတယ္၊ ပိုက္ဆံမေပးရဘူး။ေကာင္းလိုက္တဲ့ လူမႈဖြံ႔ၿဖိဳးေရး အစီစဥ္ေတြေလ။

က်မတို႔ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး ကိုယ္ထူ ကိုယ္ထစနစ္နဲ႔ စခန္းသြားေနရတာ၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္းက်ေအာင္ လမ္းေပၚထြက္ ဆႏၵျပရ၊ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြ ေမတၱာထြက္ပို႔ရတဲ့အထိ ျဖစ္ခဲ့ၾကဘူးတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အားလံုးကို အုပ္စိုးသူက လက္နက္နဲ႔ျဖိဳခြင္း ပစ္လိုက္တာ ေမတၱာပို႔တဲ့ ဘုန္းဘုန္းေတြ လမ္းမေပၚမွာ ေသကုန္ပါေရာလား။

(၂)

၂ဝဝ၉ ဇန္နဝါရီလ ၁၉ရက္မွာ က်မတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ၂ေယာက္ ႏို႔ဖိုးဒုကၡသည္စခန္းထဲေရာက္ေတာ့လည္း ျမင္ျမင္ သမွ် အထင္ကရေတြခ်ည္းျဖစ္ေနျပန္တာပဲ။ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ လာေရာင္းတဲ့ ထိုင္းလူမ်ိဳး ကုန္စိမ္းသည္ေတြ၊ ငါးစိမ္းသည္ေတြက ကိုယ္ပိုင္ကားေတြနဲ႔ခ်ည္း ခ်လာၾကတာ လွည္းနဲ႔ စက္ဘီးနဲ႔ေစ်းသည္ဆိုတာ ရွာကိုမရဘူး။ က်မတို႔ဆီမွာေတာ့ လွည္းတစီး၊ စက္ဘီးတစီးေတာင္ ပိုင္ဖို႔လြယ္ၾကတာမဟုတ္ဘူး။

အင္တာနက္ဆိုင္ဆိုတာ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ (က်မလွည့္သံုးဘူးတာခ်ည္း) ၆ဆိုင္ေလာက္ရွိတယ္။ ဒါက်မတို႔ PAB လို႔ေခၚတဲ့ ရပ္ကြက္ေလး၂ခု အတြင္းမွာရွိတာေလ။ ႏို႔ဖိုးဒုကၡသည္စခန္းမွာက ရပ္ကြက္ေပါင္း ၁၆ခုရွိတယ္ ဆိုေတာ့ အနည္းဆံုး ဆယ္ဂဏန္းအထက္မွာ ရွိလိမ့္မယ္လို႔ ခန္႔မွန္းႏိုင္တယ္။

က်မတို႔ နယ္မွာ ေနခဲ့တုန္းကဆိုရင္ အင္တာနက္ဆိုတာ ဘယ္ကေန ဘယ္လို တက္ရတယ္ဆိုတာကို တိတိက်က် သိခဲ့ရတာမဟုတ္ဘူး။ တခါတခါ တီဗီထဲ စာအုပ္ေတြထဲမွာပါလို႔သာ အင္တာနက္ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ၾကားဖူးခဲ့ရတာေလ။ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့မွ သင္တန္းေတြ လိုက္တက္ဘူးလို႔ အင္တာနက္ဆိုတာနဲ႔ နည္းနည္း ရင္းႏွီးလာခဲ့ရတာ။

ဒုကၡသည္စခန္းမွာ အင္တာနက္သံုးခက တနာရီကို ကိုယ္လက္ေတာ့ပ္နဲ႔ ကိုယ္ဆိုရင္ ဘတ္၂ဝပဲေပးရတယ္။ ဆိုင္က ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ဆိုရင္ ဘတ္၃ဝယူတယ္။

အစိုးရ လွ်စ္စစ္မီးကို ဒုကၡသည္ေတြ သံုးခြင့္မရွိၾကဘူးဆိုေတာ့ က်မတို႔ ဒုကၡသည္ေတြက ေရအားလွ်ပ္စစ္ေတြရေအာင္ ဖန္တီးထားၾကတယ္။ ဒုကၡသည္စခန္း ေဘးပတ္ပတ္လည္နဲ႔ အနီးနား တဝိုက္မွာရွိတဲ့ ေရေခ်ာင္းေတြကုန္ေအာင္ကို လွ်ပ္စစ္စြမ္းအား ထုတ္ႏိုင္တဲ့ ဒိုင္နမိုေတြ ဆင္ထားၾကတာမ်ား အလံုးေရ ၂ဝေက်ာ္၃၀ ဝန္းက်င္မွာရွိတယ္။

ဒိုင္နမိုေတြ မီးၾကိဳးေတြ မေပ်ာက္မပ်က္ေအာင္နဲ႔ သစ္ေတာေတြထဲမွာ ဒိုင္နမို ဆင္ထားခြင့္ရဖို႔ အတြက္က ပါမိုက္လို႔ အမ်ားေခၚၾကတဲ့ သစ္ေတာက ဝန္ထမ္းေတြကို တလဘတ္ေငြ ၅ဝဝ ေပးထားရတယ္။ အနည္းဆံုး တကီလိုကေန ငါးကီလိုအထိေအာင္ ဆင္ၾကတာမ်ားတယ္။ တကီလိုဆင္ရင္အနည္းဆံုး ဘတ္ေငြ ၁၅၀၀၀ ဝန္းက်င္ေလာက္ ကုန္က်မႈရွိတယ္။

သံုးကီလိုက ဘတ္၄ေသာင္း ခန္႔ကုန္က်တယ္။ တခ်ိဳ႕ ေရေခ်ာင္းရွိတဲ့ ေနရာနဲ႔ အိမ္နဲ႔နီးလို႔ မီးၾကိဳးဖိုး သက္သာၿပီး အကုန္အက်နည္းတာရွိသလို မီးၾကိဳးေခြ၂ဝကေန ၅ဝ ဝန္းက်င္ေလာက္အထိ ကုန္ၾကတာ လည္းရွိတယ္။

ေရးအားလွ်ပ္စစ္မီး ဆင္ထားၾကသူေတြက အိမ္ေတြကို မီးေခ်ာင္းတေခ်ာင္းစာအတြက္ တလကို ၆၅ဘတ္နဲ႔ မီးေပးေလ့ရွိတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာသံုးဖို႔ တီဗြီၾကည့္ဖို႔အတြက္ဆိုရင္ ၂၄နာရီပတ္လံုးကို ၈ဝဝက်ပ္ ေပးရတယ္။

တခ်ိဳ႕လည္း ဘက္ထရီအိုး သြင္းစားၾကတာရွိတယ္။ ဘက္ထရီ တအိုးသြင္းခက ေရမီးနဲ႔ သြင္းရင္ ၂ဝဘတ္ ေပးရၿပီး မီးစက္နဲ႔ သြင္းတဲ့ေနရာမွာေတာ့ ၂၅ဘတ္ေပးရတယ္။

အမ်ားစုေသာဒုကၡသည္ေတြက ဆင္းရဲခ်ိဳ႕တဲ့မႈရွိၾကတာမွန္ေပမယ့္ ႏိုင္ငံျခားက မိဘေဆြမ်ိဳးအေထာက္အပံ့နဲ႔ ေနၾကသူေတြ ရာဂဏန္းေလာက္ရွိေတာ့ ဒုကၡသည္စခန္းကလည္း စည္ပင္ေနတာပဲလို႔ ေျပာႏိုင္တယ္။

ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာ သင္ေပးေနတဲ့ သင္တန္းေက်ာင္းေတြလည္း ရွိသလို ဝဘ္ဆိုဒ္လုပ္တာထိ သင္ၾကားေပးႏိုင္တဲ့ အဆင့္ထိေအာင္ရွိတဲ့ ေက်ာင္းေတြလည္းရွိၾကတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မကေတာ့ ထိုင္းဘုရင္နဲ႔ ထိုင္းအစိုးရကို ခ်ီးက်ဴးေနမိတယ္။ ျပည္သူေတြအေပၚ ေထာက္ထားစာနာမႈရွိတယ္။ ျပည္သူေတြ အဆင္ေျပေျပ ေနထိုင္ေအာင္ စီမံေပးႏိုင္တဲ့ စြမ္းရည္ရွိၾကလို႔ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္၊ အစိုးရေကာင္း အစိုးရျမတ္ေတြပဲလို႔ မၾကာမၾကာ ခ်ီးမြမ္းခန္းထုတ္မိတယ္။

ထိုင္းဘုရင္နဲ႔ ထိုင္အစိုးရကို ခ်ီမြမ္းခန္း ဝင္မိေလေလ၊ ျမန္မာျပည္က အုပ္စိုးသူေတြကို ႐ိုက္ခ်င္ေလေလပဲ။ ဒီေလာက္ သယံဇာတေတြ ေပါတဲ့ႏိုင္ငံ၊ ဒီေလာက္ ယဥ္ေက်းမႈ အဆင့္အတန္း ျမင့္မားတဲ့လူမ်ိဳးေတြကို သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ကြ်န္လာခံရေအာင္၊ သူမ်ားေျခေထာက္ေအာက္ ေရာက္ေအာင္ တြန္းပို႔ေနၾကလို႔ စဥ္းစားမိတုိင္း ေဒါသခ်ည္း ထြက္ေနရတယ္။

(၃)
က်မတို႔ ၂ဝ၁ဝ ဇြန္လအတြင္း ႏို႔ဖိုးစခန္းကေန မဲေဆာက္ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ျပီး မဲေဆာက္ျမိဳ႕နားက မဲ့ကဆာ ဆိုတဲ့ ရြာကိုလည္း ဦးဇင္းေတြနဲ႔အတူ အလည္ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။ ရြာလို႔သာ အမည္တပ္ထားတာပါ။ က်မတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ နယ္ၿမိဳ႕ေတြထက္ သာတာခ်ည္းပဲ။

မဲေဆာက္-မဲ့ကဆာ ကားလမ္းက ခ်ိဳင့္မရွိ က်င္းမရွိနဲ႔ ကားစီးရတာ အေတာ္ကို ဇိမ္ရွိတာ၊ မဲ့ကဆာ ရြာအဝင္လမ္းမွာ ၾကဳိဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ၾကီးက ဟီးလို႔။ ထိုင္းဘုရင္မင္းျမတ္ ႐ုပ္ပံု၊ ဘုရင္မၾကီး႐ုပ္ပံုေတြနဲ႔ ပဏာရေနတာမ်ား က်မၿဖင့္ အံ့ၾသၿပီးရင္း အံ့ၾသေနမိတာ။

လမ္းေဘးဝဲယာတေလွ်ာက္မွာ စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ ေျပာင္း၊စပါး အစရွိတဲ့ အပင္ေတြကလည္း စိုက္ပ်ိဳးေရးႏိုင္ငံ လို႔ဆိုတဲ့ က်မတို႔ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ေနလား မွတ္ရတယ္လို႔ အေဖာ္ေတြကိုေျပာတုန္းရွိေသး ျမန္မာ အလုပ္သမေလးေတြ လယ္ကြင္းထဲမွာ ထမီတိုတိုနဲ႔ ေတြ႔လုိက္ရေတာ့ ေၾသာ္..ဒါဒို႔ ျမန္မာလက္ရာေတြပဲ ဆိုတာ က်မသေဘာ ေပါက္လုိက္တယ္။

က်မတို႔ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ကြ်မ္းက်င္တဲ့ စိုက္ပ်ိဳးေရး ပညာေတြနဲ႔ လုပ္အားေတြက ထိုင္းႏိုင္ငံၾကီး စည္ပင္ဝေျပာေအာင္ ဖြံၿဖိဳးတိုးတက္ေအာင္ ေပးဆပ္ေနၾက ရတာၾကည့္ၿပီး မ်ိဳးခ်စ္စိတ္နဲ႔ မနာလို ျဖစ္ခဲ့မိေသးတယ္။

က်မတို႔ သြားတဲ့ဦးတည္ခ်က္က မဲ့ကဆာရြာမွာ ေက်ာင္းဖြင့္ဖို႔ ကိစၥအတြက္ပါ။ မဲ့ကဆာရြာ ဝင္ၿပီး သိပ္မၾကာပါဘူး။

က်မတို႔စီးလာတဲ့ ကားက အိမ္ဝင္းတခုထဲမွာ ထိုးရပ္လိုက္ေတာ့ ရြာလမ္းေဘးတေလွ်ာက္ ကြ်န္းတိုင္လံုးၾကီးေတြနဲ႔ အလွဆင္ၿပီး ေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္ၾကီးအိမ္ေကာင္းေတြကို ၾကည္႔ၿပီး ေငးပါလာတဲ့ က်မ လန္႔ေတာင္လန္႔သြားရတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာ သူခိုးမရွိတဲ့အေၾကာင္း ဆရာၾကီး ဦးဂိုအင္ကာရဲ႕ အေဖက ထင္တယ္၊ သူ႔အေတြ႔အၾကံဳေလးနဲ႔ ေျပာျပ ထားတာေလ။ အဲဒါကို သြားအမွတ္ရမိလို႔ ကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ေစာင့္ထိန္းခဲ့ၾကတဲ့ ဂုဏ္ေတြကို အားနာေနမိတယ္၊ ႏွေျမာ ေနမိတယ္။

က်မတို႔ဝင္လိုက္တဲ့အိမ္ကလည္း ဗမာအိမ္ပါပဲ။ အိမ္ရွင္ကေတာ့ ထိုင္းလူမ်ိဳး သူေဌးျဖစ္ျပီး သူတို႔က သူေဌးေကာင္းမႈနဲ႔ ျခံထဲမွာ အိမ္တေဆာင္ မီးတေျပာင္ ျဖစ္ရတဲ့ အေနအထားမွာ ရွိပါတယ္။

မဲ့ကဆာရြာမွာ ဗမာစာသင္ေက်ာင္းေလး တေက်ာင္းၿဖစ္လာဖို႔ ၾကိဳးစားေနၾကတဲ့ သူေတြ၊ လူမႈေရးစိတ္ အင္မတန္ျပင္း ထန္ၾကတဲ့လူေတြဆိုတာ က်မသိလိုက္ရတယ္။ အင္မတန္ တက္ၾကြၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းေဆာက္ဖို႔ ကိစၥကို ရြာသူၾကီးက ခြင့္မၿပဳေတာ့ ေက်ာင္းမျဖစ္ေျမာက္ႏိုင္ေသးပဲ ေဆာက္လုပ္ေရး ပစၥည္းေတြ တန္းလန္းၾကီးနဲ႔ ရပ္ထား ၾကရတယ္။ သူတို႔က ထိုင္းႏိုင္ငံထဲ ေရာက္လာတာ ဆယ္စုႏွစ္တခု ဝန္းက်င္ရွိခဲ့ၿပီဆိုေတာ့ သူတို႔ေျပာျပတဲ့ မဲ့ကဆာအေၾကာင္းတခ်ိဳ႕က စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတယ္။

‘‘ဟိုးအရင္(၁ဝ)ႏွစ္ေလာက္ကဆို ျမန္မာေတြကို ကားတာယာေတြနဲ႔ မီးရိႈ႔ၿပီးသတ္ပစ္ၾကတာ။ တခ်ိဳ႕လူေတြက ပစၥည္းခိုးတတ္ၾကလို႔တဲ့’’

မရွိလို႔ခိုးတာကို ကားတာယာေတြနဲ႔ မီးရိႈ႔သတ္ေလာက္ရေအာင္ေတာ့ မရက္စက္သင့္ပါဘူး၊ အဓိကက ျမန္မာမုန္းတီးေရး စိတ္ဓါတ္ အေျခခံၾကလို႔ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္ ဆိုၿပီး က်မက ေဆြးေႏြးေတာ့၊ ‘‘တခ်ိဳ႕ ဗမာေတြက ဒီထိုင္းေတြရဲ႕ အေျခခံစိတ္ကို နားမလည္တာလည္း ပါတာေပါ့။ ထိုင္းေတြကမရွိရင္ ေတာင္းစား ေပးတယ္၊ ခိုးတာကို သူတို႔ လံုးဝမၾကိဳက္ၾကဘူး။ အဒါေၾကာင့္ ျပႆနာေတြ ျဖစ္ၾကရတာ’’ တဲ့။

အဲဒီေတာ့ က်မလြန္ခဲ့တဲ့ ၅ႏွစ္ေလာက္က ဖတ္ခဲ့ဘူးတဲ့ (ဆရာၾကီး ဦးဂိုအင္ကာ နဲ႔ ပါတ္သက္တဲ့ စာအုပ္မွာပါပဲ။ ဇာတ္လမ္း အတိအက်ေတာ့ မမွတ္မိဘူး) ျမန္မာျပည္မွာ သူခိုးမရွိတဲ့အေၾကာင္း ဆရာၾကီး ဦးဂိုအင္ကာရဲ႕ အေဖက ထင္တယ္၊ သူ႔အေတြ႔အၾကံဳေလးနဲ႔ ေျပာျပထားတာေလ။ အဲဒါကို သြားအမွတ္ရမိလို႔ ကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ေစာင့္ထိန္းခဲ့ၾကတဲ့ ဂုဏ္ေတြကို အားနာေနမိတယ္၊ ႏွေျမာေနမိတယ္။

စီးပြားေရးေတြ၊ အလုပ္အကိုင္ေတြကမေကာင္းေတာ့ ေငြေၾကးပိုင္ဆိုင္ရာမွာ အခက္အခဲရွိၾကရာက လြယ္လြယ္နဲ႔ ေငြပြားမယ္ထင္တဲ့ ေလာင္းကစားဘက္ေတြေရာက္၊ ေလာင္းကစားရႈံးေတာ့ ၾကံရာမရျဖစ္ၾကရာကေန သူမ်ားပစၥည္းေတြ မ်က္ေစာင္းထိုးရတဲ့ အေနအထားဆိုက္ေရာက္လာၾကတာမ်ားပါတယ္။ က်မတို႔ ေနခဲ့ဘူးတဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာေတာင္မွ သူခိုးသံက မၾကာမၾကာ ၾကားေနရေသး၊ ပူေနရေသးတာပဲ။

တကယ္ေတာ့ အုပ္စိုးသူ အဆက္ဆက္ရဲ႕ အစီအမံအခန္႔အခြဲ ညံ့ဖ်င္းမႈ၊ တကိုယ္ေကာင္းဆန္ျပီး အာဏာရူးမႈ၊ တိုင္းျပည္ဘ႑ာေတြကို တလြဲအသံုးခ်မႈစတာေတြရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ေတြကို ျပည္သူေတြက အလူးအလဲခံစားေနရတာလို႔ က်မနားလည္ စာနာမိပါတယ္။

(၄)
‘‘မဲ့ကဆာရြာေလး တည္ထားပံုက ေနခ်င့္စဖြယ္ပါပဲ။ ေအးခ်မ္းမွာပဲေနာ္’’ လို႔အိမ္ရွင္ဦးၾကီးကို က်မေမးၾကည္႔ေတာ့ ‘‘မထင္နဲ႔ဗ်တဲ့။ ဟိုးအရင္ကလမ္းေပၚကိုေန႔လယ္ခင္း မထြက္ရဲၾကဘူး။ ျမင္းေဆးေတြဘာေတြက ဒီမွာေရာင္းၾက၊ ဝယ္ၾကရွိတယ္ေလ။ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ ပစၥည္းလုတာေတြ၊ လုမရရင္ လူသတ္တာေတြေတာင္ရွိခဲ့တာ။

အခုေတာ့ အရင္ကေလာက္မဆိုးေတာ့ဘူး ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ ည(၉)နာရီေလာက္ဆိုရင္ မထြက္ရဲၾကေတာ့ဘူးဗ်’’
အိမ္ရွင္ဦးေလးၾကီးတို႔က ရြာနီးဝန္းက်င္တဝိုက္က ဗမာအသိုင္းအဝိုင္းမွာ ရပ္မိရပ္ဖလိုျဖစ္ေနေတာ့ က်မက ျမန္မာေတြမ်ားစုရဲ႕ အလုပ္အကိုင္အေျခအေနနဲ႔ ရပ္တည္ေနႏိုင္မႈ အေနအထားေတြကိုလည္း ေမးၾကည့္ခဲ့ပါေသးတယ္။

‘‘ဒီမွာ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြကေတာ့ လယ္စိုက္၊ယာစိုက္ေပါ့ဗ်ာ။ တခ်ိဳ႕မိန္းကေလးေတြလည္းအိမ္ေဖာ္ေပါ့။ အမ်ားစုက အလုပ္ၾကမ္း လုပ္ၾကရတာမ်ားပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီမွာရတဲ့ဝင္ေငြက ျမန္မာျပည္မွာထက္စာရင္ လူတန္းေစ့ေနႏိုင္ေသးတယ္။ စုတတ္ေဆာင္းတတ္တဲ့လူေတြဆို ျမန္မာျပည္က အိမ္ကိုေတာင္ ျပန္ေထာက္ ႏိုင္ၾကတာရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ အလုပ္လည္း ရွာရတာသိပ္မခက္ဘူးဗ်။ ဒါေၾကာင့္ပဲ က်ေနာ္တို႔ဗမာေတြက စိတ္ဆင္းရဲကိုယ္ဆင္းရဲခံ၊ ေအာက္က်ခံၿပီး ကုပ္ကတ္လုပ္ေနၾကတာပါ။ လူကုန္ကူးခံရလို႔၊ အလုပ္ရွင္ဆိုးနဲ႔ေတြ႔လို႔ ဒုကၡေရာက္ၾကရတာေတြကေတာ့ ျခြင္းခ်က္ေပါ့ဗ်ာ။’’
သိခ်င္တာရွိ ေမးပါ သိသေလာက္ ျပန္ေျဖ ေပးပါ့မယ္လို႔ က်ေနာ္ကေျပာမိေတာ့ လူငယ္တေယာက္က ဓါတ္ပံုၾကည့္ျပီး ေမးတယ္။ ဒါ သီရိဒံု လားတဲ့ က်ေနာ္ျဖင့္ ရင္နာလို႔ မဆံုးဘူးဗ်ာ

အိမ္ရွင္ဦးေလးက လူမႈေရး အသင္းေလးတခုကို ဦးေဆာင္ ဖြဲ႕စည္းထားသူ ျဖစ္ၿပီး နီးစပ္ရာ ရြာနားဝန္းက်င္တဝိုက္မွာ လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ေနၾကတာပါ။ အခု သူတို႔ ဖြင့္ခ်င္တဲ့ စာသင္ေက်ာင္းက အတန္းေက်ာင္းဆိုေပမယ့္ ဘာသာေရးအဓိကႏြယ္တဲ့ ေက်ာင္းျဖစ္ေစခ်င္တယ္လို႔ဆိုတယ္။ က်မတို႔ၿပည္တြင္းမွာေနတုန္းကေတာ့ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္မႈက ဗုဒၶဘာသာကိုပဲ အဓိကမ်ားေတာ့ သိပ္ျပႆနာမရွိခဲ့ၾကဘူး။

ဒါေပမဲ့ အခု ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ အဓိကအားျဖင့္ မဲ့ကဆာရြာဘက္မွာက်ေတာ့ ဘာသာေရး စည္း႐ုံးသိမ္းသြင္းမႈေတြက အတန္းေက်ာင္းေတြမွာ ပညာေရးထက္ ေနရာပိုယူလာၾကတာမို႔ ကေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္မွာ မိ႐ိုးဖလာ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္လာမႈ ေပ်ာက္မွာ စိုးရိမ္ေနၾကပံုရတယ္။

ဒါေၾကာင့္ပဲ နယ္ခံေတြက ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကေလးေတြကို အသိဉာဏ္ သြင္းေပးႏိုင္တဲ့ ေက်ာင္းမ်ိဳး ကိုယ့္လူမ်ိဳး ကိုယ့္ဘာသာရဲ႕ ဓေလ့ထံုးစံကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္တဲ့ ေက်ာင္းမ်ိဳးမွာ ထားခ်င္တယ္။ အမ်ားစုက ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္ေတြ ဦးစီးတဲ့ ေက်ာင္းျဖစ္ေနေတာ့ မိဘေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာလည္း ကိုယ့္သားသမီးေတြကို ကိုယ္နဲ႔ လမ္းလြဲသြားမွာ စိုးေနၾကရတယ္လို႔ ေျပာျပၾကပါတယ္။

‘‘က်ေနာ္တို႔က လူေတြဘာသာေရးနဲ႔ မစိမ္းဖို႔အတြက္ တရားပြဲေတြလည္းက်င္းပေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္လူေတြက ဘာသာေရးနဲ႔ေဝးေနၾကတယ္ဗ်ာ။ တရားနာဖို႔ဆိုရင္ လူကသိပ္မရွိၾကေတာ့ဘူး. ဒါနဲ႔က်ဳပ္က ေၾကညာရတယ္။ တရားနာဖို႔ၾကြပါ၊ တေယာက္ကိုဘတ္ (၆ဝ)ေပးပါ့မယ္လို႔။ အဲလို အထူးတလည္ႏိႈးေဆာ္ေနရတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ပိုက္ဆံေတာ့မယူၾကပါဘူး’’

အိမ္ရွင္ဦးေလးၾကီးရဲ႕စကားက က်မအတြက္ေတြးစရာတခုေပးလိုက္သလိုပါပဲ။ က်မတို႔ဗမာေတြစားဝတ္ေနေရး အတြက္ လံုးပန္းေနရတာေၾကာင့္ ဘာသာေရးယံုၾကည္ကိုးကြယ္မႈေတြ၊ ေရွးအစဥ္အဆက္က ထိန္းသိမ္းခဲ့ၾကတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ အစဥ္အလာေတြေပ်ာက္ကုန္ၾကၿပီလား။

ဘာသာေရးကိုးကြယ္မႈေတြ၊ ႐ိုးရာအစဥ္အလာေတြကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္မႈ မရွိရင္ေတာ့ ခက္ကုန္ၾကေတာ့မယ္ဆိုတာ က်မ ေတြးေနရင္း..
‘‘က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ေဝးၾကပံုမ်ားေတာ့ဗ်ာ.. ေျပာရအံုးမယ္ တခါသား ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ေမြးေန႔ပြဲက်ေနာ္တို႔ လုပ္ၾကတယ္ဗ်ာ၊ ေဒၚစုပံုၾကီးေတြကိုလည္း ခ်ိတ္ထားတာေပါ့။ သိခ်င္တာရွိ ေမးပါ သိသေလာက္ ျပန္ေျဖေပးပါ့မယ္လို႔ က်ေနာ္ကေျပာမိေတာ့ လူငယ္တေယာက္က ဓါတ္ပံုၾကည့္ျပီး ေမးတယ္။ ဒါ သီရိဒံု လားတဲ့ က်ေနာ္ျဖင့္ ရင္နာလို႔ မဆံုးဘူးဗ်ာ’’

ဒီစကားၾကားေတာ့မွ က်မလည္း တုန္လႈပ္သြားမိတယ္။ အယ္…မဲေဆာက္မွာ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္းေတြ ႏွစ္ရွည္လမ်ားအေျခခ်ၿပီး ႏိုင္ငံေရးလုပ္ငန္းေတြ ေျပာေနၾက၊လုပ္ေနၾကတာ မဲေဆာက္နဲ႔ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ကားေမာင္းရတဲ့ ရြာက ျမန္မာအလုပ္သမား လူငယ္ေလးေတြ ေဒၚစုကို မသိၾက မျမင္ဘူးၾကဘူး ဆိုရင္ေတာ့ ဦးေလးရယ္…။

www.mizzimaburmese.com မွကူးယူေဖာ္ျပသည္။

သူ႔ကိုယ္သူ စစ္ဘုရင္တပါးလို ျမင္တယ္

“သူ႔ကိုယ္သူ စစ္ဘုရင္တပါးလို ျမင္တယ္”

ဘန္နဒစ္ ေရာဂ်ာ (Benedict Rogers)ေရးသားတဲ့ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊ သို႔မဟုတ္ ျမန္မာ့အာဏာရွင္ မ်က္ႏွာဖံုး ကို ခြာခ်ၾကည့္ျခင္း (Than Shwe: Unmasking Burma's Tyrant)” စာအုပ္က ျမန္မာႏိုင္ငံကို အာဏာရွင္စနစ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ လူတေယာက္ရဲ႕အေၾကာင္းကို ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ အေသးစိပ္ ေလ့လာတင္ျပထားတဲ့ စာအုပ္ျဖစ္ပါတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေ႐ႊ အေၾကာင္း စာအုပ္ ျပဳစုေရးသားသူ Benedict Rogers ဟာ International Herald Tribune, Wall Street Journal, Far Eastern Economic Review, Guardian စတဲ့ စာနယ္ဇင္းေတြမွာ စာ ေရးသား သူတဦး ျဖစ္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ အခုစာအုပ္မတိုင္မီ A land without Evil; Stopping the Genocide of Burma’s Karen People အမည္ရွိ စာအုပ္ကိုလည္း ထုတ္ေ၀ဖူးပါတယ္။

Benedict Rogers ဟာ ၿဗိတိန္ႏုိင္ငံအေျခစိုက္ လူ႔အခြင့္အေရးအဖြဲ႕Christian Solidarity Worldwide(CSW) ရဲ႕ ဒုတိယ ဥကၠဌ လည္းျဖစ္ပါတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေ႐ႊ အေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး Benedict Rogers ကို Simon Roughneen က ေတြ႕ဆုံေမးျမန္း ထားပါတယ္။

ေမး။     ။ ျပည္တြင္းျပည္ပမွာရိွတဲ့ ျမန္မာအတိုက္အခံေတြက  အတုအေယာင္ ဒါမွမဟုတ္ စစ္တပ္ ေရြးေကာက္ပြဲလို႔  ေျပာေနၾကတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲကိုက်င္းပဖို႔ စစ္အစိုးရက တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္ ေဆာင္ရြက္ေနခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ စာအုပ္ ထြက္လာပါတယ္။ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ႏိုင္ငံျခားေရးမူ၀ါဒ “လက္ေတြ႕၀ါဒီ” ေတြလို႔ ဂုဏ္ေဖၚထားတဲ့ လူတခ်ိဳ႕က
ေရြးေကာက္ပြဲ အေပၚမွာ အေကာင္းဘက္က ျမင္တဲ့အျပင္ ဒီေရြးေကာက္ပြဲကေနတဆင့္ အနာဂတ္ ဒီမိုကေရစီကူး ေျပာင္းေရးဆီကို တစံုတရာ ဦးတည္သြားႏိုင္တယ္လို႔ ႏိုင္ငံတကာအသုိင္းအ၀ုိင္းမွာ ေျပာေနသံေတြ ၾကားရပါတယ္။ အဲ့ဒီအျမင္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊ ကမၻာႀကီးကို ျမင္တဲ့အျမင္၊ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အနာဂတ္မွာ သူျမင္ေတြ႔လိုတဲ့ ပံုစံနဲ႔ ထပ္တူက်ပါသလား။

ေျဖ။     ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊရဲ႕ ရည္ရြယ္ရင္းက သူ႔ရဲ႕ အစဥ္အလာကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ဖို႔နဲ႔ သူရယ္ သူ႔ မိသားစု နဲ႔ သူ႔အေပါင္းအပါေတြကို ကာကြယ္ဖို႔ပါပဲ။ အဓိပၸာယ္ျပည့္၀တဲ့ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ ဒါမွမဟုတ္ ဒီမုိကေရစီ အသြင္ကူးေျပာင္းေရးဆိုတဲ့ ဆႏၵ သူ႔မွာ လံုး၀ မရိွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံတကာအသိုင္းအ၀န္းမွာ ရိွေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ အလုပ္နဲ႔ ျပည္တြင္းမွာရိွၾကတဲ့ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႕ အလုပ္ေတြၾကားမွာ မတူတာေတြ ရိွႏိုင္သလို ရိွလည္း ရိွသင့္ ပါ တယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ လက္ေတြ႔အေျခအေနန႔ဲကင္းကြာၿပီး ျမင္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံတကာသိုင္းအ၀ိုင္းက လူ ေတြကို က်ေနာ္ အေလးမထားပါဘူး။ ဒီေရြးေကာက္ပြဲဟာ ဂုဏ္သိကၡာကင္းမဲ့တဲ့ တရားမ၀င္လုပ္ငန္းစဥ္ျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့ အခ်က္အေပၚမွာ က်ေနာ္တို႔အားလံုး သံသယကင္းသင့္ပါတယ္။ တျခားေရြးခ်ယ္စရာ မရိွတဲ့အေပၚမွာ ရွိတဲ့ အေန အထားက အေကာင္းဆံုးျဖစ္အာင္ လုပ္သြားမယ္ဆိုတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားတခ်ိဳ႕ရဲ႕ စဥ္းစားခ်က္ကို က်ေနာ္ နားလည္  ေလးစားပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ၀င္ၿပိဳင္ခ်င္တယ္၊ တခ်ိဳ႕က မ၀င္လိုၾကဘူး။ ဒီအျမင္ႏွစ္ခုစလုံးကို က်ေနာ္ ေလးစားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေရြးေကာက္ပြဲကေန အေျပာင္းအလဲအတြက္ ဘာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွ မရိွဘူးဆိုတာကိုေတာ့ ႏိုင္ငံတကာအသိုင္းအ၀န္းမွာ က်ေနာ္တို႔ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ခ်ျပရမွာျဖစ္ပါတယ္။

ေမး။    ။ ႏိုင္ငံျခားေရးရာမူ၀ါဒ (Foreign Policy) မဂၢဇင္း ေနာက္ဆံုးထုတ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊကို ကမၻာ တ၀န္း အာဏာရွင္ေတြထဲက “အဆုိးတကာ့ အဆိုးဆံုး” စာရင္းမွာ နံပါတ္ ၃ ေနရာ ေပးထားပါတယ္။ သူတို႔ေပးတဲ့ အဆင့္နဲ႔ ခင္ဗ်ားရဲ႕ သူနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေတြ႔ရွိခ်က္ေတြ ကိုက္ညီမႈ ရွိပါရဲ႕လား။

ေျဖ။    ။ ကိုက္ညီပါတယ္။ မွန္လည္း မွန္ကန္ပါတယ္။ ကင္ဂ်ံဳအီးလ္ ၿပီးရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊနဲ႔ မူဂါဘီတို႔ ႏွစ္ေယာက္အၾကား ဒုတိယေနရာအတြက္ အႀကိတ္အနယ္ၿပိဳင္ခဲ့ရတယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္တယ္။

ေမး။     ။ လူျမင္လည္း မခံ၊ ျပင္ပနဲ႔လည္း အဆက္အဆံမလုပ္၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း မယံုၾကည္၊ သူ႔ရဲ႕ ေတာတြင္း မ်က္မည္း ၿမိဳ႕ေတာ္မွာပဲ ပုန္းေအာင္းေနတဲ့ အာဏာရွင္တေယာက္ရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိကို ရွာေဖြေရးသားရတဲ့အလုပ္ဟာ တကယ္လက္ေတြ႔ မွာ ေတာ္ေတာ့္ကို ခက္ခဲတဲ့ အလုပ္ျဖစ္မွာပါ။ အဲ့ဒီ အခက္အခဲေတြကို ခင္ဗ်ားဘယ္လို ေျဖရွင္းခဲ့ သလဲ ေျပာျပပါလား။

ေျဖ။     ။ နိဒါန္းမွာကတည္းက ဒီစာအုပ္ေရးသားရာမွာ ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ အခက္အခဲ အကန္႔အသတ္ေတြကို က်ေနာ္ ႀကိဳ တင္ေဖၚျပထားပါတယ္။ က်ေနာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊ နဲ႔ေရာ သူ႔အတြင္း အ၀န္းအ၀ိုင္းနဲ႔ပါ နီးနီးကပ္ကပ္ ထိေတြ႕ ခြင့္ မရခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အေၾကာင္းကိုသိၿပီး သူနဲ႔အတူ အလုပ္လုပ္ဖူးတဲ့ တပ္မေတာ္ကေန ဘက္ေျပာင္း လာသူ အေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို က်ေနာ္ ထိေတြ႔ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ သူနဲ႔ ထိေတြ႔ဆက္ဆံခဲ့ဖူးတဲ့ ႏိုင္ငံတကာသံတမန္ေတြ နဲ႔  လည္း က်ေနာ္ထိေတြ႔ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္ဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊရဲ႕ ဘ၀ဇာတ္စံု အတိအက်ပါလို႔ မေျပာလို ေပမယ့္ ကေန႔အခ်ိန္အထိ ဘယ္သူမွ မထုတ္ေ၀ႏုိင္ေသးတဲ့ သူနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ရႈျမင္ခ်က္ အျပည့္အစံုကို က်ေနာ္ ေဖၚထုတ္ႏိုင္ ဖြင့္ဟႏိုင္တယ္လို႔ေတာ့ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ့္စာအုပ္အေပၚ ေ၀ဖန္ခ်က္ေတြကိုလည္း အားရေက်နပ္ မိပါ တယ္။ ဘာေတးလ္ လင့္တ္နာ ဆိုတာ တကယ့္ကို အားမနာတတ္တဲ့ ေ၀ဖန္ေရးဆရာတေယာက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ စာအုပ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အလြန္အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ သံုးသပ္ခ်က္ တခု သူေရးထားပါတယ္။ အ့ဲဒီ အတြက္ က်ေနာ္ အေတာ့္ကို အားျဖစ္ရပါတယ္။

ေမး။    ။ တပ္မေတာ္က ထြက္ေျပးလာတဲ့အရာရိွတဦးက DVB ကို လွ်ိဳ႕၀ွက္သတင္းအခ်က္အလက္ေတြေပးၿပီး အယ္လ္ဂ်ာဇီးယား ႐ုပ္/သံကေန ထုတ္လႊင့္လိုက္တဲ့အခါမွာ စစ္အစိုးရရဲ႕ ႏ်ဴကလီးယား အစီအစဥ္နဲ႔ ပတ္သတ္တာ ေတြ ဟိုးေလးတေက်ာ္ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံထဲမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕အေတြ႔အႀကံဳေတြကို ေျပာျပဖို႔ ဘက္ေျပာင္းလာမယ့္သူေတြ ထပ္ရွိလာႏုိင္ဦးမလား။ တပ္မေတာ္သားေတြရဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထားနဲ႔ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ  အေျခအေနကေရာ ဘယ္လိုရိွပါသလဲ။

ေျဖ။     ။ ျမန္မာ့အေရး လုပ္တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ကာလအတြင္းမွာ တပ္မေတာ္ကေန ဘက္ေျပာင္းလာသူ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကို က်ေနာ္ ေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္အတြက္ က်ေနာ့္ကို အမ်ားႀကီးကူညီေပးခဲ့တဲ့ တေယာက္ဆိုရင္ ျပည္တြင္း ကလူေတြနဲ႔ေရာ တပ္မေတာ္ထဲမွာရိွတဲ့ သူ႔ရဲ႕လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေဟာင္းေတြနဲ႔ပါ ပံုမွန္ အဆက္အသြယ္ရိွသူ ျဖစ္ပါ  တယ္။ စစ္တပ္ထဲမွာ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ က်ဆင္းမႈေတြ အရမ္းျဖစ္ေနတယ္။ ရဲေဘာ္ေတြ တပ္ကထြက္ေျပးခ်င္ေန ၾက တယ္။ အနိမ့္ဆံုးအဆင့္ စစ္အစိုးရကို ခ်ိနဲ႔သြားေအာင္ တန္ျပန္လုပ္ႏိုင္တဲ့ ျပည္ပက လူေတြဆီကို သတင္းအခ်က္ အလက္ေတြ ဖြင့္ထုတ္ေပးခ်င္ေနၾကတယ္။ တပ္ကထြက္ေျပးလိုၾကတဲ့ စစ္သားေတြကို အဓိက တြန္႔ဆုတ္ေစတဲ့အရာက ဘာလဲဆိုေတာ့ အထူးသျဖင့္ ထုိင္းႏိုင္ငံအပါအ၀င္ အိမ္နီးခ်င္းတိုင္းျပည္ေတြမွာ သူတို႔အတြက္ လံုၿခံဳမႈ မရိွတာဘဲ ျဖစ္ တယ္။ တကယ္လို႔ ႏိုင္ငံတကာအသိုင္းအ၀န္းက ဘက္ေျပာင္းလာသူေတြအတြက္ လံုၿခံဳမႈကို ပိုၿပီး စီစဥ္ေပးႏိုင္တယ္ ဆိုရင္ တပ္ကေန လူေတြပိုၿပီး စြန္႔ခြာလာၾကမယ္၊ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြလည္း ပိုထြက္လာပါလိမ့္မယ္။

ေမး။    ။ တကယ္လို႔ တစံုတေယာက္က ဘက္ေျပာင္းဖို႔ စဥ္းစားမယ္ဆိုရင္ သူ႔မွာ ဘယ္လိုမ်ိဳး အခက္အခဲ အက်ပ္ အတည္းေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရမလဲ။

ေျဖ။    ။ ထုိင္းႏိုင္ငံနဲ႔ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြမွာ ျမန္မာစစ္သားေတြ ဒါမွမဟုတ္ အရာရိွေတြကို ေတြ႔တာနဲ႔ ျမန္မာ ႏိုင္ငံ ကို ျပန္ပို႔ရမယ္ဆိုတဲ့ စစ္အစိုးရနဲ႔ သေဘာတူညီခ်က္ရိွထားတယ္။ အဲဒီေတာ့ တပ္ကထြက္ေျပးလာသူ တေယာက္ အတြက္ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ပို႔ခံရမယ့္အႏၱရာယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံထဲျပန္္ေရာက္ရင္လည္း ဆက္ၿပီးႀကံဳရဦးမယ့္ ဒုကၡ ေတြရယ္ ဒါေတြရွိတယ္။ ေနာက္တခုက လူသိရွင္ၾကားအျပင္ထြက္ၿပီး စစ္အစိုးရအေၾကာင္း ထုတ္ေျပာမယ့္ တပ္ေျပး ေတြ ဟာ စစ္အစိုးရ ေထာက္လွမ္းေရးေတြရဲ႕ တိုက္ခုိက္ခံရတာတို႔ လုပ္ႀကံခံရတာတို႔ လက္စေဖ်ာက္ခံရတာတို႔ စတာ ေတြ ႀကံဳေတြ႕ရႏိုင္ေသးတယ္။

ဥပမာ ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္က မဲေဆာက္လို ေနရာမ်ိဳး ေတြမွာေပါ့။ ေနာက္ထပ္အခက္အခဲတခုကေတာ့ ႏိုင္ငံတကာ အသိုင္းအ၀န္းရဲ႕ အျမင္ပါ။ ႏိုင္ငံတကာရဲ႕တပ္ေျပးေတြ အေပၚ ခ်ဥ္းကပ္မႈက ႏိုင္ငံေရး ခိုလံႈခြင့္ေလွ်ာက္ထားသူေတြနဲ႔ စာရင္ ပိုၿပီး ရႈပ္ရႈပ္ေထြးေထြးရိွတယ္။ ေယဘုယ်ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ႏိုင္ငံတကာ က တပ္ေျပးေတြကို လက္ခံဖို႔ ပိုၿပီးလက္ တြန္႔တတ္ၾကပါတယ္။ အံ့သားသင့္စရာေကာင္းတာက ဘာလဲဆိုေတာ့ ဥပမာ ထုိင္းနယ္စပ္ကေန တိမ္းေရွာင္လာတဲ့ သူေတြနဲ႔ယွဥ္ရင္ သံရံုးေတြကေနတဆင့္ ဘက္ေျပာင္း ၾကသူေတြအတြက္က ပိုၿပီးလြယ္ကူေနသလို ျဖစ္ေနတာပါပဲ။

ေမး။    ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊက သူ႔ကိုယ္သူ ဒ႑ာရီထဲက အတိတ္ဘ၀နဲ႔ ဆက္စပ္ေနသေယာင္ေျပာၿပီး သူ႔ အစိုးရ ကိုလည္း ေရွးျမန္မာဘုရင္ေတြရဲ႕ ထီးနန္းေတြပံုစံလိုမ်ိဳး ပံုေဖၚေနပံုရတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊက ျမန္မာ ဘုရင္တပါးပါး ၀င္စားထားသူမ်ားလားဗ်ာ။

ေျဖ။    ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊက သူ႔ကိုယ္သူ စစ္ဘုရင္တပါးလိုျမင္တယ္။ ျမန္မာ့သမိုင္းေၾကာင္းမွာ ေက်ာ္ၾကားခဲ့ တဲ့ ဘုရင္ေတြပံုစံနဲ႔ ေခတ္အျမင္ရိွသူ စစ္ဘုရင္တပါးေပါ့။ ဥပမာ ဆိုရရင္ ျမန္မာဘုရင္ေတြက သူတို႔ အတြက္ ၿမိဳ႕သစ္ တည္တာေတြ သေဘာက်ခဲ့ၾကတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊလည္း အဲဒါကို အတုယူၿပီး ေနျပည္ေတာ္ၿမိဳ႕ေတာ္သစ္ကို တည္ခဲ့တာပဲေလ။ ၿမိဳ႕သစ္တည္ရတဲ့ တျခားအေၾကာင္းရင္းေတြလည္း ရိွပါေသးတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေနာက္ထပ္ လူထုအံုၾကြမႈတခုေပၚလာႏိုင္တာမ်ိဳးတို႔၊ စစ္ေရးအေဆာက္အအုံေတြကို ဖံုးကြယ္ဖို႔ လိုအပ္တာမ်ိဳးတို႔၊ အင္အားႀကီး တိုင္းျပည္ တခုက လာတိုက္မွာကို ေၾကာက္တာမ်ိဳး စသျဖင့္ေပါ့။ တခ်ိဳ႕အခ်က္အလက္ေတြက ဘယ္လိုမွ မဆီေလ်ာ္ ေပမယ့္ အဲဒါေတြက သူတကယ္စဥ္းစားေနတဲ့ အခ်က္ေတြပဲ။

ေမး။    ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ စိတ္ပညာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေျပာျပပါဦး။ သူက ေဗဒင္လကၡဏာကို အေတာ္ယံုၾကည္ၿပီး အယူသည္းသူ တေယာက္လို႔ ေကာလာဟလေတြ ေျပာၾကတယ္။ အဲဒါက တကယ္ပဲလား။

ေျဖ။    ။ ေဗဒင္က သူ႔စဥ္းစားခ်က္ေတြရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းတခုအျဖစ္ ရွိႏိုင္ပါတယ္။ သာဓကအေနနဲ႔ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အခမ္းအနားေတြအတြက္ အခ်ိန္သတ္မွတ္တာ၊ ေထာင္သက္တမ္းသတ္မွတ္တာေတြဆိုရင္ သူ႔စဥ္းစားခ်က္ေတြက လက္ရိွလမ္းၫႊန္ခ်က္မူ၀ါဒေတြထက္ ေက်ာ္လြန္ၿပီး ေဗဒင္အေပၚမွာ မူတည္ေနတတ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕အေရးႀကီးတဲ့  အခမ္းအနားေတြဆို သတ္မွတ္ေပးထားတဲ့ ေအာင္အတိတ္ေဆာင္တဲ့ရက္ေတြမွာ အခ်ိန္ကိုက္က်င္းပရပါတယ္။ ဒါေပ မယ့္ ဒီအခ်က္ေတြကို ၾကည့္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊဆိုတဲ့လူက အယူသည္း ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ အာဏာရွင္ လို႔ ေတာ့ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ သူ႔ကို အေပၚယံေၾကာ ၾကည့္ၿပီး အထင္ေသးလို႔မရပါဘူး။ သူဟာ လူေတြကို ခြဲျခားၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ေနရာမွာ သိပ္ကိုေတာ္ၿပီး ကၽြမ္းက်င္တဲ့ သူပါ။ ေဗဒလကၡဏာဆိုတာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊထက္စာရင္ သူ႔မိန္းမရဲ႕ စဥ္းစားခ်က္ေတြအတြက္ ပိုအေရးႀကီးတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။

ေမး။    ။ သူ႔ဇနီးက သူ႔အေပၚမွာ ႏိုင္ငံေရးအရ ဒါမွမဟုတ္ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ လႊမ္းမိုးမႈ ဘယ္ေလာက္ ခုိင္ခုိင္မာမာ ရိွပါ သလဲ။ သူကတကယ္ပဲ ခင္ပြန္းသည္အေပၚမွာ အႏိုင္ယူတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးလား ဒါမွမဟုတ္ လူေတြက ပံုႀကီးခ်ဲ႕ေျပာၾကတာ လား။

ေျဖ။    ။ ပထမအခ်က္အေနနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊကို က်ေနာ္ ဘယ္ေလာက္နီးနီးကပ္ကပ္ ထိေတြ႔ခြင့္ ရသလဲ ဆိုတဲ့ အခ်က္က ဒီေမးခြန္းအတြက္ အေရးႀကီးလာပါတယ္။ က်ေနာ္က သူ႔အိမ္နံရံေပၚမွာ ကပ္ေနတဲ့ ယင္ေကာင္ လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါကေတာ့ေဖာ့ေျပာတဲ့ စကားပါ။ ေဒၚႀကိဳင္ႀကိဳင္မွာ လႊမ္းမိုးႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ တခ်ိဳ႕ရိွပါ တယ္။ အထူးသျဖင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ပါ။ ေဒၚႀကိဳင္ႀကိဳင္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ကို မႀကိဳက္တာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊထက္ မပိုဘူးဆိုရင္ေတာင္ ေလ်ာ့ေတာ့မေလ်ာ့ပါဘူး။

ေမး။    ။ ဘာကိုမႀကိဳက္တာလည္းဆိုတာ ေျပာပါဦး။ ပုဂၢိဳလ္ေရးလား၊ ႏိုင္ငံေရးလား ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ခုစလံုး ေရာေနသလား။

ေျဖ။    ။ အကုန္လံုးပါႏိုင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအရၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊ ရဲ႕ ၿပိဳင္ဖက္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊက သူ႔တိုင္းျပည္မွာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ဖခင္ႀကီးသဖြယ္ သူ႔ကိုယ္သူ ျမင္ေနတာေလ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က အသက္အားျဖင့္ ငယ္တဲ့အျပင္ အခုလို အုုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ စနစ္ကိုလည္း သေဘာမက် ျဖစ္ေနတဲ့သူပါ။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းလင္းေျပာရရင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မွာ အကုန္ျပည့္စံုတယ္။ ရုပ္ ရည္ အရ လွပတယ္၊ ႏိုင္ငံတကာဗဟုသုတရိွတယ္၊ ယဥ္ေက်းမႈရိွတယ္၊ ပညာတတ္တယ္။ ေဒၚႀကိဳင္ႀကိဳင္မွာ ဘာမွ မရိွဘူး။

ေမး။    ။ ခင္ဗ်ားကChristian Solidarity Worldwide မွာ အေရွ႕အာရွေရးရာ ကၽြမ္းက်င္သူျဖစ္တဲ့အျပင္ မၾကာ ေသးခင္ က ၿဗိတိန္မွာ အာဏာရသြားတဲ့ ကြန္ဆာေဗးတစ္ ပါတီနဲ႔လည္း နီးစပ္သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ပထမေမးခ်င္တာက ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ေဒးဗစ္ကန္မရြမ္း ဒါမွမဟုတ္ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး ၀ီလီယံေဟး ခင္ဗ်ားစာအုပ္ကို ဖတ္ၿပီးသြားၿပီလား။ ဒုတိယ ေမးခ်င္တာက ဒီစာအုပ္က ၿဗိတိန္နဲ႔ ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ မူ၀ါဒေတြအေပၚ ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈ ရွိမယ္ လို႔ ခင္ဗ်ားေမွ်ာ္လင့္ထားပါသလဲ။

ေျဖ။    ။ သူတို႔ဖတ္မဖတ္ေတာ့ က်ေနာ္မသိဘူး။ ဖတ္မယ္လို႔ က်ေနာ္ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ေအာက္လႊတ္ေတာ္ ဥကၠဌ က လာမယ့္ ၿဗိတိန္စာအုပ္ေၾကာ္ျငာပြဲမွာ စကားလာေျပာေပးမယ္လို႔ သေဘာတူထားပါတယ္။ က်ေနာ္ အဲဒီေန႔ကို အမ်ားႀကီးေမွ်ာ္လင့္ ေစာင့္ဆိုင္းေနပါတယ္။ က်ေနာ္ေျပာခ့ဲသလိုပါပဲ။ လက္ရိွစီစဥ္ေနတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲဟာ ျမန္မာ ႏိုင္ငံ အတြက္ ဘယ္လိုအဓိပၸာယ္ ေဆာင္တယ္ ဆိုတာကို အဓိပၸာယ္ေကာက္လြဲေနၾကသူေတြ ဒါမွမဟုတ္ ေရြးေကာက္ပြဲ နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေကာင္းျမင္ေနၾကတဲ့ သူေတြကို ဒီစာအုပ္က လႈပ္ႏိႈးႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ေမွ်ာ္လင့္ ပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ လူသားမ်ိဳးႏြယ္အေပၚ က်ဴးလြန္တဲ့ ရာဇ၀တ္မႈလို ျပစ္မႈေတြက ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊ ရဲ႕ အခန္းက႑ကို စံုစမ္းေဖၚထုတ္ဖို႔ စံုစမ္းစစ္ေဆးေရးေကာ္မရွင္တရပ္ရိွသင့္တယ္လို႔ တျခားသူေတြ ယံုၾကည္သလို က်ေနာ္လည္း ယံုၾကည္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကိုလည္း က်ေနာ္ အၾကမ္းဖ်ဥ္းေဖၚျပထားပါတယ္။ ၿဗိတိန္ရဲ႕မူ၀ါဒနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကေတာ့ အရင္ အစိုးရကထားရိွတဲ့ မူ၀ါဒေတြနဲ႔ သိပ္ၿပီးကြဲလြဲမယ္လို႔ က်ေနာ္မေမွ်ာ္မွန္းပါဘူး။

၀ီလီယံေဟးက ျမန္မာျပည္အေရးအတြက္ ခုိင္မာတဲ့ သူ႔စိတ္ရင္းေစတနာကို ျပသခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ သူအတိုက္အခံ ဘ၀တုန္းက ဇုိရာဖန္းကို တိုရီ ပါတီညီလာခံမွာ မိန္႔ခြန္းေျပာဖို႔ ဖိတ္ၾကားခဲ့တယ္။ လန္ဒန္မွာ ဇိုရာဖန္းစာအုပ္ ထုတ္ေ၀ တဲ့ အခမ္းအနားမွာလည္း သူတက္ေရာက္စကားေျပာခဲ့တယ္။ ေဒးဗစ္ကန္မရြန္း နဲ႔ ၀ီလီယံေဟးတို႔ ႏွစ္ဦးစလံုးက နန္း ခ်မ္ေတာင္းနဲ႔လည္း ေတြ႔ဆံုခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေဒးဗစ္ကန္မရြန္းရဲ႕ ရံုးအုပ္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ မိတ္ေဆြရင္းခ်ာ  တေယာက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ထင္တာက ေလဘာ ပါတီ ေခတ္တုန္းကလို ျမန္မာျပည္အေၾကာင္းကို ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ေဂၚဒြန္ဘေရာင္း ကိုယ္တိုင္ ထုတ္ေျပာတာမ်ိဳးရိွမယ္ မထင္ေတာ့ပါဘူး။ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီးကသာ ျမန္မာျပည္ေရးရာ ကိစၥေတြ ေျပာလာႏိုင္ပါတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊဆိုတဲ့လူဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ခင္ဗ်ားတို႔ အတူတူထိုင္၊ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ၿပီး တိုင္းျပည္ကို ဘယ္လိုေျပာင္းလဲရင္ ေကာင္းမလဲဆိုတာ ေဆြးေႏြးလို႔ ရတဲ့လူစားမ်ိဳးလို႔ ထင္ေနၾကတဲ့ ပါးစပ္ရာဇ၀င္ေတြကို ဒီစာအုပ္ ကေန ေခ်ဖ်က္ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ေမွ်ာ္လင့္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာလိုပါတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊက စကားလံုးတလံုး၊ သေဘာတရားတခုကိုပဲ နားလည္ပါတယ္။ အဲဒါက အင္အားသံုးျခင္းပါပဲ။ ဒါေတြေျပာေနလို႔ စစ္ေရးအရ အင္အားသံုးဖို႔ က်ေနာ္ တိုက္တြန္းတာမဟုတ္ပါဘူး။ အဲ့ဒီလို အင္အားသံုးတာမ်ိဳးကို က်ေနာ္ အယံုအၾကည္မရွိသလို စစ္အစိုးရကို အထီးက်န္ထားတာကိုလည္း မွန္ကန္တဲ့နည္းလမ္းလို႔ က်ေနာ္မျမင္ပါ ဘူး။ ျမန္မာျပည္ကို အုပ္စိုးေနတဲ့သူရဲ႕သေဘာသဘာ၀ကို က်ေနာ္တို႔ နားလည္ရပါမယ္။ အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္  ျဖစ္ရမယ့္ကိစၥေတြကို သူဘာေၾကာင့္ နားမေထာင္ခ်င္ရတာလဲ ဆိုတာကိုလည္း က်ေနာ္တို႔ သိထားဖို႔လိုပါတယ္။

စံုးစမ္းစစ္ေဆးေရးေကာ္မရွင္အပါအ၀င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီး သန္းေရႊကို အဓိက ေဘးက်ပ္နံက်ပ္ျဖစ္ေစမယ့္ ပစ္မွတ္ထား ဖိအားေပးမႈေတြ၊ ပစ္မွတ္ထား ဆက္ဆံမႈေတြလုပ္ႏိုင္ဖို႔ ႏိုင္ငံတကာအသိုင္းအ၀ိုင္းက မဟာဗ်ဴဟာေျမာက္တဲ့ မူ၀ါဒ တခု ျဖစ္ေပၚလာေအာင္ ၀ိုင္း၀န္းႀကိဳးပမ္းဖို႔ လိုပါတယ္။ တကယ္လို႔ က်ေနာ့္စာအုပ္က စံုစမ္းစစ္ေဆးေရး ေကာ္မရွင္ တခု ျဖစ္လာဖို႔အတြက္ အေထာက္အကူျဖစ္ေစခဲ့တယ္ဆိုရင္ ဒါမွမဟုတ္လည္း အနိမ့္ဆံုးအဆင့္ ဘာေၾကာင့္ ဒီလို ေကာ္မရွင္မ်ိဳး လိုအပ္တယ္ဆိုတာကို လူေတြပိုၿပီး နားလည္လာတယ္ဆိုရင္ က်ေနာ့္စာအုပ္က တစံုတရာ ေအာင္ျမင္မႈရွိတယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။

www.irrawaddymedia.com မွကူးယူေဖာ္ျပသည္။

၀ီကီဗားမား

၀ီကီဗားမားရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ျပည္တြင္းက ျပည္သူေတြရဲ႕ ေျပာခ်င္တဲ့ အသံစစ္စစ္ေတြနဲ႔ သတင္းအမွန္ေတြ နအဖ ရဲ႕ တလြဲလုပ္တာမွန္သမွ်ကို ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။